همه چیز به فنا رفتهنویسنده: مارک منسن

“ کتاب همه چیز به فنا رفته، کتابی درباره امید نوشته‌ی مارک منسون از عناوین پرفروش نیویورک تایمز، اضطراب‌ها، پریشانی‌ها و دلواپسی‌هایی را به تصویر می‌کشد که در لایه لایه زندگی‌مان نفوذ کرده و هیچ راه فراری از آن‌ها وجود ندارد. اگر به دنبال کتابی هستید که بعد از خواندن آن تغییرات زیادی در افکار و حالات روحیتان رخ دهد و از زمانیکه آن را مطالعه کردید احساس رضایت عمیقی در شما ایجاد شود؛ کتاب همه چیز به فنا رفته: کتابی درباره امید را انتخاب کنید. احساسی که بعد از خواندن این کتاب در شما ایجاد می‌شود، شبیه حسی است که پس از دیدن یک فیلم خوب دارید با این تفاوت که بعد از خواندن این کتاب، تفکرات و دیدگاه شما به طور کل تغییر می‌کند و تحولی عظیم در زندگیتان رخ می‌دهد. مارک منسون در این کتاب با حس شوخ‌طبعی لطیف خود سعی دارد به جای مطرح کردن نتیجه‌گیری و پاسخ‌های قطعی و متعصبانه، سؤالات صحیحی را برای شما ارائه نماید و نتیجه‌گیری را بر عهده خودتان بگذارد. اینکه آیا بدون داشتن امید، می‌توان زندگی کرد؟ چطور داشتن امید می‌تواند زندگیمان را در مسیری صحیح قرار دهد و از ما انسان‌های بهتری بسازد؟ تمام پیش‌فرض‌های کتاب همه چیز به فنا رفته، مطابق مطالعات و مشاهدات علمی و تفکرات متفکران بزرگ تاریخ است. بدون شک یکی از علت‌های اصلی موفقیت کتاب‌های مارک منسون، همین دقت نظر و توجه به شعور شما به عنوان مخاطب است که منجر شده اولین کتابش به عنوان پرفروش‌ترین آثار جهان شناخته شود. ”

و چشم‌هایش کهربایی بودنویسنده: مهری بهرامی

“ و چشم‌هایش کهربایی بود رمانی است که از دریچه‌ای نو و با دیدی خلاقانه به تقابل میان «هستی و نیستی» می‌پردازد. رمانی که راویانش یگانه و منحصربه‌فردند. تسبیح میان دستان هاشم، چادر مشکی زهره، موازییک‌های کف حیاط، انگشتر و جنینی که از زهدان مادر رانده شده، هر یک به تنهایی جهانی تکان‌دهنده را به تصویر می‌کشند و روایتگر ترس‌ها، تشویش‌ها، آرزوها و ناکامی‌های آدم‌های درون داستان‌اند... . در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم: از همین‌جا پیداست و می‌بینمش زن چشم عسلی را. خودش است، مثل همیشه کتابی در دست دارد و پشت به ما ایستاده است کنار درخت. تا برسیم نزدیک، همان‌طور که توی هوا می‌چرخم زن هم می‌چرخد انگار و درخت هم وارونه می‌شود. چقدر قد کشیده است این درخت. چرخ که می‌زنم. درختِ وارونه ریشه‌هایش توی هوا می‌ماند. سه هزار و بیست و سه سال پیش است انگار و من می‌خواهم از ریشه‌ها خودم را برسانم به تنه درخت. خودم را برسانم به یک زخم عمیق. هاشم مکث می‌کند دیگر نمی‌چرخاندم، شاید یادش افتاده که نخم نازک شده است. درخت می‌ماند همان‌جا و زن چشم عسلی هم. زن رو برمی‌گرداند و انعکاس رنگ مهره‌هام توی عسلی چشم‌هاش بی‌قرارم می‌کند... . ”