نفهمینویسنده: خاویر کرمنت
“ شناسایی و مهار آدم‌های اصلاح ناپذیر (Assholes Forever: How to Spot 'Em) برای نفهم‌ها نیست. جلد اول مجموعه یعنی بیشعوری، برای بیشعورها نوشته شده بود و به آنها راه رهایی را نشان می‌داد. این کتاب درباره آدم‌هایی است که نه توبه می‌کنند نه اصلاح می‌شوند. آن‌هایی که انگشت‌نمای آدم و عالم شده‌اند. این کتاب همچنین متعلق به قربانیان نفهمی است. اثری که نویسنده‌اش هیچگاه فکر نمی‌کرد روزی مجبور شود آن را بنویسد.
خاویر کرمنت (Xavier Crement) در کتاب نفهمی: شناسایی و مهار آدم‌های اصلاح ناپذیر، مبتلایانی را مورد بررسی قرار می‌دهد که در آنها بیماری بیشعوری شدت گرفته و ظاهرا کار از درمان هم گذشته است. آنها انسان‌هایی هستند که بیشعوری تا ابد را انتخاب کرده‌اند. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ در این کتاب اظهار نظرهای دریابندری درباره موضوعات مختلف اعم از فراز و فرودهای زندگی شخصی وی از جمله حضورش در موسسه انتشارات فرانکلین و فراز و نشیب فعالیت این موسسه، نگاه او به مقوله ترجمه و مهمترین ترجمه هایی که از وی و در روزگار وی منتشر شده است درج شده است. در کنار این مساله نگاه او به بایدها و نبایدهای زبان فارسی، داستان نویسی طنز و سینما نیز درج شده است. از مهمترین نویسندگانی که دریابندری در این کتاب به اظهار نظر درباره آنها پرداخته است می توان به دهخدا، جمالزاده، هدایت، چوبک، آل احمد، گلستان و علی محمد افغانی اشاره کرد.
وی در بخشی از این کتاب درباره نثر جلال آل احمد می گوید: من با نثر مقاله های جلال آل احمد هیچ موافق نیستم. یعنی نثری که در مقاله هایش می بینید، چیزی ساخته و پرداخته خودش است و به اصطلاح چیزی ساخته و پرداخته خودش است و به چیزی نیست که آدم آرزومند همه مثل آن بنویسند. شما تصور کنید که اکر نویسندگان ما بخواهند ادای آل احمد را در بیاورند به کلی چیز بی خودی می شود. البته یادم هست که خودش هم در جایی گفته بود این طرز خرف زدن را از یک نویسنده فرانسوی یاد گرفته. یعنی در واقع ادای او را در آورده. سلین، خیال می کنم. به هر حال زمانی از سبک آل احمد که معروف است، دو سه نفری تقلید می کردند ولی همه آنها پی کارشان رفته اند. یعنی الان دیگر کسی به نثر آل احمد توجهی ندارد. این خیلی طبیعی است. برای اینکه نثر مقاله های او نثر فارسی پاکیزه درست و حسابی نبود. به اصطلاح من درآوردی بود. اما به نظر من نثر داستان های آل احمد شایان توجه است. ”