نگاهی اجمالی به کتاب“ واقعیت این است که امروزه همه جا صحبت از داشتن تفکر مثبت درباره زندگی است، اما کمتر کسی قادر است واقعاً آن را در زندگی خود پیاده کند. از طرفی خیلی‌ها تصور می‌کنند مثبت‌اندیشی یعنی بی‌توجهی به جهان اطراف و بی‌خیالی به اتفاقات پیش‌آمده که البته صد درصد اشتباه است. تفکر مثبت یعنی دیدن و فهم زیبایی‌های جهان، شور و حرارت زندگی. یعنی به جای عیب‌جویی و بدفهمی سعی کنیم جهان را از منظری سراسر خیر و نیک ببینیم. چنین چیزی اول باید در وجود ما و در اندیشه ما باشد.
کتاب راز و رمز تفکر مثبت به شیوه‌ای تازه ما را با تفکر مثبت رو به رو می‌کند. به ما راهکار و اصولی را نشان می‌دهد که با شیوه‌ای نو به وضعیت‌های زندگی بنگریم و شادمانه بر آ‌ن‌ها فایق آئیم. این کتاب شجاعت زندگی‌کردن در سلامت و صلح را به طرزی پایدار به ما می‌آموزاند. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ رمان آناکارنینا نوشته‌ی لی‌یو تولستوی، نویسنده‌ی روس است و سروش حبیبی آن را به فارسی برگردانده است. این کتاب برای اولین بار در سال 1878 به چاپ رسید و خود تولستوی آن را اولین کتاب واقعی خود می‌دانست. آناکارنینا رمان پیچیده‌ای است که بیش از دوازده شخصیت اصلی دارد. موضوع رمان در مورد خیانت، ایمان، خانواده، جامعهی اشرافی روسیه، ازدواج، آرزو و زندگی روستایی است. داستان در مورد رابطه‌ی خارج از ازدواج آنا با افسری جوان به نام ورونسکی است. این رابطه رسوایی زیادی برای هر دو به همراه می‌آورد و بیشتر موجب فروپاشی روابط و زندگی آنا می‌شود. یکی از اصلی‌ترین مضامین رمان این است که: «هیچ‌کس نمی‌تواند شادی خود را بر روی درد و رنج شخص دیگر بنا نهد.» به گفته‌ی بسیاری، شخصیت لوین در رمان درست مانند شخصیت اصلی تولستوی است. انگار که نویسنده عقاید خود را از زبان این شخصیت به مخاطب عرضه می‌کند. از طرفی نام تولستوی لی‌یو است و نام خانوادگی روسی لوین هم‌معنا با لی‌یو است. لوین از کیتی به همان روشی خواستگاری می‌کند که تولستوی از سوفیا (همسرش) خواستگاری کرده است. هم‌اکنون تولستوی را به عنوان نویسنده‌ای مشهور می‌شناسند؛ اما او در دوران خود یک مبدع بزرگ در زمینه‌ی نویسندگی بود. استفاده از مونولوگ درونی امروز شاید امری عادی باشد؛ اما خود تولستوی برای اولین بار در رمان آناکارنینا از آن استفاده کرد. روشی که باعث می‌شود شخصیت‌ها بدون واسطه در مورد افکار و احساسات خود صحبت کنند. نویسنده‌های پیشین مانند شکسپیر در نمایشنامه‌ها از این روش استفاده می‌کردند؛ اما هیچ‌گاه در رمان‌ها از آن استفاده نشده بود. مونولوگ درونی باعث همدلی زیاد مخاطب با شخصیت می‌شود و باعث می‌شود از نزدیک انگیزه‌های شخص را درک کنیم. ”