نگاهی اجمالی به کتاب“ همان‌طور که از عنوان اثر برمی‌آید، می‌توان حدس زد که در کتاب صوتی جمشیدخان عمویم که باد همیشه او را با خود می‌برد با یک رمان در ژانر رئالیسم جادویی روبه‌رو هستیم. آنچه هسته‌ی وقایع و شخصیت‌پردازی‌های کتاب به شمار می‌رود، در همین عنوان طولانی بیان شده است: شخصیت اصلی رمان به‌حدی لاغر است که باد او را با خود به این‌سو و آن‌سو می‌برد. اما ماجرا از چه قرار است؟ پیرنگ داستان این کتاب صوتی چیست و بختیار علی، نویسنده‌ی کرد معاصر، در زیرمتن این داستان به دنبال بیان چه مضمون و ایده‌ای است؟
کتاب صوتی جمشیدخان عمویم که باد همیشه او را با خود می‌برد داستانی خیال‌انگیز، تأثیرگذار و همچنین اندوهناک درباره‌ی گم شدن، شروع دوباره و این پرسش اساسی است که «واقعاً به کجا می‌رویم؟». سبک بختیار علی، رئالیسم جادویی را با توصیفی جسورانه از جامعه‌ی کرد معاصر پیوند می‌دهد و او را به‌عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان نسل خود به مخاطب فارسی‌زبان معرفی می‌نماید. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ در این کتاب اظهار نظرهای دریابندری درباره موضوعات مختلف اعم از فراز و فرودهای زندگی شخصی وی از جمله حضورش در موسسه انتشارات فرانکلین و فراز و نشیب فعالیت این موسسه، نگاه او به مقوله ترجمه و مهمترین ترجمه هایی که از وی و در روزگار وی منتشر شده است درج شده است. در کنار این مساله نگاه او به بایدها و نبایدهای زبان فارسی، داستان نویسی طنز و سینما نیز درج شده است. از مهمترین نویسندگانی که دریابندری در این کتاب به اظهار نظر درباره آنها پرداخته است می توان به دهخدا، جمالزاده، هدایت، چوبک، آل احمد، گلستان و علی محمد افغانی اشاره کرد.
وی در بخشی از این کتاب درباره نثر جلال آل احمد می گوید: من با نثر مقاله های جلال آل احمد هیچ موافق نیستم. یعنی نثری که در مقاله هایش می بینید، چیزی ساخته و پرداخته خودش است و به اصطلاح چیزی ساخته و پرداخته خودش است و به چیزی نیست که آدم آرزومند همه مثل آن بنویسند. شما تصور کنید که اکر نویسندگان ما بخواهند ادای آل احمد را در بیاورند به کلی چیز بی خودی می شود. البته یادم هست که خودش هم در جایی گفته بود این طرز خرف زدن را از یک نویسنده فرانسوی یاد گرفته. یعنی در واقع ادای او را در آورده. سلین، خیال می کنم. به هر حال زمانی از سبک آل احمد که معروف است، دو سه نفری تقلید می کردند ولی همه آنها پی کارشان رفته اند. یعنی الان دیگر کسی به نثر آل احمد توجهی ندارد. این خیلی طبیعی است. برای اینکه نثر مقاله های او نثر فارسی پاکیزه درست و حسابی نبود. به اصطلاح من درآوردی بود. اما به نظر من نثر داستان های آل احمد شایان توجه است. ”