نگاهی اجمالی به کتاب“ در کتاب گذر از عشق‌های سمی، سوزان فوروارد، روان‌شناس سرشناس و متخصصِ حوزه‌‌ی روابط بین فردی، به مهم‌‌ترین موضوع انسانی، یعنی «عشق» و احساسات و روابط عاشقانه، به ویژه در قالب عشق‌های افراطی و ناسالم که خط قرمزهای هیجانات و احساسات خوشایند و لطیف عاشقانه و لذت بخش را رد کرده‌اند و در واقع، به رفتاری وسواسی و آسیب زننده و حتی خطرناک تبدیل شده‌اند می‌پردازد. عشق‌هایی که یکی از طرفین رابطه دیگری را ترک کرده و رفته است، اما طرف مقابل حاضر به پذیرش این موضوع نیست، بلکه پیگیر و سمج است و برای دستیابی به خواسته‌اش تهدید می‌کند و گاه دست به اَعمال غیرمنطقی یا ابلهانه می‌زند. در این کتاب، سوزان فوروارد با مطرح کردن نمونه‌های واقعی مُراجعانش، نه تنها تصویری از تفاوت عشق و دوست داشتن سالم و همچنین ناسالم نشان می‌دهد، بلکه با ارائه‌ی مثال‌های کاربردی از مراجعانش، برای مواجهه و کنار آمدن با این گونه احساسات فلج کننده، راهکارها و روش‌هایی عملی در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد و قدم به قدم به آنان کمک می‌کند که به زندگی عادی خود بازگردند. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ رمان آناکارنینا نوشته‌ی لی‌یو تولستوی، نویسنده‌ی روس است و سروش حبیبی آن را به فارسی برگردانده است. این کتاب برای اولین بار در سال 1878 به چاپ رسید و خود تولستوی آن را اولین کتاب واقعی خود می‌دانست. آناکارنینا رمان پیچیده‌ای است که بیش از دوازده شخصیت اصلی دارد. موضوع رمان در مورد خیانت، ایمان، خانواده، جامعهی اشرافی روسیه، ازدواج، آرزو و زندگی روستایی است. داستان در مورد رابطه‌ی خارج از ازدواج آنا با افسری جوان به نام ورونسکی است. این رابطه رسوایی زیادی برای هر دو به همراه می‌آورد و بیشتر موجب فروپاشی روابط و زندگی آنا می‌شود. یکی از اصلی‌ترین مضامین رمان این است که: «هیچ‌کس نمی‌تواند شادی خود را بر روی درد و رنج شخص دیگر بنا نهد.» به گفته‌ی بسیاری، شخصیت لوین در رمان درست مانند شخصیت اصلی تولستوی است. انگار که نویسنده عقاید خود را از زبان این شخصیت به مخاطب عرضه می‌کند. از طرفی نام تولستوی لی‌یو است و نام خانوادگی روسی لوین هم‌معنا با لی‌یو است. لوین از کیتی به همان روشی خواستگاری می‌کند که تولستوی از سوفیا (همسرش) خواستگاری کرده است. هم‌اکنون تولستوی را به عنوان نویسنده‌ای مشهور می‌شناسند؛ اما او در دوران خود یک مبدع بزرگ در زمینه‌ی نویسندگی بود. استفاده از مونولوگ درونی امروز شاید امری عادی باشد؛ اما خود تولستوی برای اولین بار در رمان آناکارنینا از آن استفاده کرد. روشی که باعث می‌شود شخصیت‌ها بدون واسطه در مورد افکار و احساسات خود صحبت کنند. نویسنده‌های پیشین مانند شکسپیر در نمایشنامه‌ها از این روش استفاده می‌کردند؛ اما هیچ‌گاه در رمان‌ها از آن استفاده نشده بود. مونولوگ درونی باعث همدلی زیاد مخاطب با شخصیت می‌شود و باعث می‌شود از نزدیک انگیزه‌های شخص را درک کنیم. ”